Αχ αυτή η ζωή...

   Ξυπνάς χαρούμενος, ευδιάθετος και αποφασίζεις ότι αυτή η μέρα σου ανήκει, αυτή η μέρα θα είναι χαλαρή και θα περάσεις τέλεια. Έλα όμως που δεν γίνεται, δίοτι...
καθώς απολαμβάνεις το πρωϊνό σου, ακούς τις γειτόνισσες να φωνάζουν, τις κόρνες των αυτοκινήτων να σου προκαλούν πονοκέφαλο και μία γυναίκα να σε τυραννάει. Κι ακολουθούν οι γνωστοί διάλογοι :
- Αχ αγάπη μου, εγώ πότε θα γίνω μάνα;
- Δεν ξέρω, μωρό μου.
- Μην πας να αλλάξεις συζήτηση, απάντα μου τώρα.
- Ε, δεν ξέρω σου λέω.
- Θα κάνουμε τώρα παιδί ή μου δώσεις λεφτά για ψώνια καθώς στεναχωρήθηκα.


   Άλλο πάλι και τούτο, τι εκβιασμός είναι αυτός.... Κι αφού τις τα δίνω τα λεφτά, φεύγει για ψώνια και εγώ συνεχίζω να πίνω τον καφέ μου. Μιας και έχει δροσούλα έξω, σκέφτομαι να βγω για μία βολτούλα. Επειδή μένω σε μονοκατοικία υπάρχουν δύο είσοδοι, αποφασίζω να φύγω από την μπροστινή είσοδο, αδιαφορόντας για τις τσιρίδες των μικρών παιδιών, τις κόρνες και τις γειτόνισσες που σχολίαζαν μία κοπέλα που παίρναγε. 
  Κλείνω την πόρτα, κάνω δύο βήματα και βλέπω ότι έχει περάσει ο ταχυδρόμος. Παίρνω τα γράμματα και τους λογαριασμούς και ανοίγω ξανά την εξώπορτα για να τα αφήσω στο τραπέζι. Όμως κάτι με τρώει, για να δω πόσο είναι οι λογαριασμοί. Τι το ήθελα, τι ήθελα να βγω έξω, τι ήθελα να φύγω από την μπροστινή πόρτα... Θα τρελαθώ!!! 
  Ανοίγω τους δύο λογαριασμούς, οι οποίοι μου φαίνονται λογικοί. Ανοίγω τον τρίτο λογαριασμό που είναι για την πιστωτική μου κάρτα και είμαι έτοιμος να πάθω εγκεφαλικό. 
Βλέπω ότι τον προηγούμενο μηνα κάποια χρέωσε 3000 ευρώ. Να το μάθω τώρα το εγκεφαλικό ή αφού την σκοτώσω;;; 
  Δεν μπορώ να το πιστέψω. Κάθομαι και σκέφτομαι ότι αν την σκοτώσω, θα πάω για χρόνια φυλακή, αλλά η φυλακή δεν είναι τίποτα, ότι θα έρχεται η Πεθερά μου κάθε εβδομάδα και θα με βρίζει, είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου. Αν πάλι δεν κάνω τίποτα, με βλέπω στο νοσοκομείο.
Πάω μπροστά στο καθρέφτη έχω γίνει σαν ένα λευκό χαρτί, σφίγγω τα χέρια μου και προσπαθώ να ηρεμήσω. Κάθομαι και μονολογώ για μία ώρα, έπειτα μπαίνει χαρούμενη και με άλλα ψώνια η γυναίκα μου. Μου μιλάει, εγώ δεν μπορώ να μιλήσω, δεν βγαίνει η φωνή από μέσα μου, τρέμω.
Βλέπει, ότι έχω ανοίξει τον λογαριασμό και σφίγγει τα χείλη της. Κατάλαβε τώρα, τι ακριβώς έχω πάθει. 
  Ευτυχώς το βράδυ είχα ηρεμήσει και μου υποσχέθηκε ότι δεν θα ξαναγίνει. Το ίδιο ελπίζω και εγώ...