Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Αγάπη μου πάμε διακοπές...


  Αχ τι δροσιά είναι αυτή, τι ωραία νύχτα...
Κάθομαι στο μπαλκόνι, έχω κλείσει τα μάτια και έχω χαλαρώσει. Έρχεται η κοπέλα μου και με σκουντάει, μέχρι να ανοίξω τα μάτια. Εγώ δεν τα ανοίγω, κάνω ότι κοιμάμαι, αλλά συνεχίζει. Ξέρετε το γυναικείο πείσμα είναι σαν... του μωρού, αν δεν το προσέξεις ή δεν κάνεις την χάρη του, τότε μπορεί να σε σκουντάει γλυκά για ώρες...
  Ανοίγω τα μάτια και την ρωτάω τι θέλεις επιτέλους...

- Ξέρεις Μιχάλη, τελειώνει ο Ιούλιο, τι θα γίνει με εμάς ;
- Τι εννοείς;
- Θέλω να ξεφύγουμε λίγο, να πάμε διακοπές...
- Ωχ, κάθε χρόνο η ίδια συζήτηση και τελικά δεν καταλήγουμε πουθενά στο τέλος...
- Λοιπόν θέλω να πάμε σε αυτό το εξωτικό μέρος. ( Ξαφνικά μου εμφανίζει ένα κατάλογο, που δείχνει προορισμούς με φωτογραφίες και κάτι τιμές που πετάγονται τα μάτια σου έξω. )
- Μα καρδιά μου, αυτοί οι προορισμοί είναι μακριά, άσε που θα κουραστείς τόσες μέρες.
- Δεν θα κουραστώ, στο υπόσχομαι, θα μου αρέσει.
- Ναι, αλλά.. κοίτα και τις τιμές. 
- Σιγά τι είναι αυτά τα λεφτά, μπροστά στο ταξίδι.
- 10000 ευρώ τι είναι; Είναι ο μισθός ενός έτους. Μετά το ταξίδι για να βρω γρήγορα αυτά τα λεφτά, θα πρέπει να βάλω περούκα, γόβες, extensions και να βαφτώ και να πάω στην Συγγρού. Και δεν το θέλω πιστεψέ με...
- Όπως πάντα υπερβολικός, οπότε θα πάμε στο χωριό στην μαμά μου.
- Τι στην πεθερούλα μου; Όχι, δεν θα την κουράσουμε, αγάπη μου αύριο πάω να πληρώσω για να πάμε στο εξωτικό μέρος!!!

Κάπως έτσι τελείωσε η νύχτα. Φυσικά στο άκουσμα ότι για 15 ημέρες θα έπρεπε να δεχτώ να ακούω την πεθερά μου και να με πρίζει, καλύτερα να κοιμόμουν συνεχώς με τον χειρότερο εχθρό μου. Δεν μπορείτε να κατάλαβετε, αν δεν την γνωρίσετε. Πιστέψτε με, δεν ξέρετε γιατί πράγμα μιλάμε...
Όσο πιο μακρία από την πεθερά μου, τόσο το καλύτερο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.